Dla mnie też woda jest schronieniem – lato już się kończy, a ja nie mogę przestać pływać. Antropolog kultury Stefan Helmreich pisał o tym, że ocean jest schronieniem dla tych wszystkich, którzy wyślizgują się, jak ryby, z objęć opresyjnej polityki lądowej. Ciekła natura wody przeciwstawia się fundamentalizmowi a ponowne przemyślenie świata w płynnych kategoriach pozwoliło zauważyć, że morza i oceany są przestrzenią dla tych, którzy kwestionują granice, ponieważ przez nie przepływają – dla uchodźców, piratów, szmuglerów****.

Unoszę się w wodzie, jak ci rozbitkowie. Do moich ust wdziera się woda. Czym jest moje ciało w wodzie? Zbiornikiem noszącym w sobie część hipermorza – wraz z wodą do mojego organizmu dostają się drobiny margli zawierające być może mikroszczątki kladu zauropsydów z górnej kredy. Woda jest nie tylko moim środowiskiem, ale też częścią mnie. Nie tylko jesteśmy ciałami wodnymi – owodniowcami – jak pisała Astrida Neimanis w słynnym tekście Hydrofeminizm, czyli stawanie się ciałem wodnym, ale też mieszkamy na i w wodzie*****. Nasza planeta składa się przede wszystkim z wody. Znajduje się tutaj 1,3 miliarda kilometrów sześciennych wody. Prawdopodobnie tak już zostanie, gdyż system jest praktycznie zamknięty******. Wody nie przybywa ani nie ubywa w zasadzie od początków formowania się globu. Woda, którą pijesz dzisiaj, była już tutaj wtedy, gdy Ziemia była jeszcze całkiem młoda*******.

Wyobraźmy więc sobie, że w gruncie rzeczy wszyscy unosimy się w wielkiej wodzie, która opływa nasz Ziemię, możemy uznać, że jesteśmy istotami wodnymi, żyjącymi w wodzie, składającymi się z wody i przenoszącymi wodę. A ponieważ życie jest pełne wody – jest ona podstawowym składnikiem płynów ustrojowych: osocza, krwi, limfy, moczu – możemy zobaczyć siebie jako żywe cysterny – zbiorniki wodne. W przypadku naszego gatunku ważne jest aby była to woda słodka.  Słodka woda na Ziemi to zaledwie 3% całej masy wodnej. Kumuluje się ona w postaci lodu – właściwie nasza planeta dysponuje dwoma gigantycznymi zbiornikami wody pitnej zlokalizowanymi w pobliżu biegunów. Pierwszy z nich to Antarktyka zawierająca około 90% ziemskich zasobów i Grenlandia składająca z większości pozostałych 10% – z wyłączeniem około 0,036 % znajdującego się w rzekach, jeziorach i wodach gruntowych i 0,001 % unoszącego się w atmosferze********.

Jesień  – płynę dalej… nie mogę uwolnić się od potrzeby bycia w wodzie. W miarę rytmicznych uderzeń ramionami oraz regularnych wdechów i wydechów, oddaję się wodnej medytacji. Przez moją świadomość przepływają myśli o wodnych wspólnotach i globalnej wymianie płynów. Pojawia się kwestia dostępu do wody i praw do niej. Postuluje się, aby uznać ją za dobro wspólne wszystkich żywych istot na Ziemi. Water commons są szczególnie ważne dla wodnych społeczności takich jak chociażby polinezyjscy Maorysi, stosujący rāhui, czyli tubylczy zwyczaj regulujący dostęp i sposób korzystania z obszarów lub zasobów związanych z koncepcją ochrony lądu, morza czy powietrza. Opisując stosunek polinezyjskiej ludności do oceanu, Stefanie Hessler tworzy teorię wodnych wspólnot. Dla Polinezyjczyków ocean oznacza istotę wyższą, czy otwartą świątynię. To święte miejsce, źródło życia, z którego wypływa świat i struktury społeczne*********. Również Neimanis podkreśla, że „żyjemy na wodnych dobrach wspólnych, gdzie ludzkie niemowlę pije matkę, matka wchłania zbiornik, zbiornik uzupełniany jest przez burzę, burza pochłania ocean, ocean podtrzymuje przy życiu ryby, a ryby spożywane są przez wieloryba...” **********.